ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ

Αλήθεια, υπάρχει κανείς που δεν τον έχει απασχολήσει είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν ή πιστεύει ότι δεν θα τον απασχολήσει στο μέλλον ερωτήματα που αφορούν την υπαρξιακή του βάση; Ποιος είναι ο σκοπός του σε αυτόν τον κόσμο; Ποιος είναι πραγματικά; Που θα πάει όταν ολοκληρωθεί η ζωή του στη Γη; Η απάντηση πιστεύω είναι ξεκάθαρη, όχι.

Μεγαλώνοντας σε έναν κόσμο όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του αντικρίζει πόνο, αδικία, κακία, ένταση, αμαρτία, βία, πολέμους, δυστυχία το εύλογο ερώτημα είναι γιατί; γιατί εναλλάσσονται το καλό με το κακό; η δυστυχία με την ευτυχία;

Παρ όλα αυτά κάθε σκέψη απουσίας ενός θεού, κάτι ανώτερο από εμάς προξενεί βαθιά απογοήτευση, αίσθηση κενού, έλλειψη σκοπού, ανυπαρξία, λόγο και αιτία να υπάρχουμε. Αντίθετα, η διαπίστωση της παρουσίας κάτι ανώτερου μας δίνει φως και μας κατευθύνει. Ο θεός είναι μαζί μας, αυτή είναι η πεποίθηση που αποτελεί την πηγή της δύναμής μας.

Και όμως αυτά τα «γιατί» όταν διατυπώνεται ταπεινά και με ήσυχο πόνο συνθέτουν όχι μόνο του πιο αληθινού εαυτού μας αλλά και εκφράζουν την πιο αληθινή υπαρξιακή απορία αυτό το κόσμου. Η απάντηση όμως μπορεί να εντοπιστεί μόνο μέσα μας δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος, η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του θεού. (ΝΙΚΟΛΑΟΣ, 2019)

Την σημερινή εποχή όμως είμαστε γαντζωμένοι στο εδώ και τώρα, στη σκληρή πραγματικότητα των γεγονότων και φαινομένων και όχι στην αλήθεια. Δεν μας νοιάζει η αλήθεια αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η καθημερινότητά μας, ή υγεία μας ακόμα οι επιτυχίες μας τα οικονομικά μας και η κοινωνική αναγνώριση μας. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει εξαφανιστεί κάθε υπαρξιακή αναζήτηση, δεν μας νοιάζει η αλήθεια μας πείσανε ότι δεν υπάρχει και ότι δεν μπορούμε να την γνωρίσουμε. (ΝΙΚΟΛΑΟΣ, 2020)

Αλλά ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε την Υπαρξιακής βάση, τι είναι πραγματικά;

Είναι τα θεμέλια που πάνω σε αυτά θα οικοδομήσουμε την ζωή μας, σύμφωνα με αυτή θα δημιουργηθούν οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας, καθώς επίσης σύμφωνα με αυτή θα λαμβάνουμε τις όποιες αποφάσεις στην ζωή μας.

Στο διάβα των ετών έχουν αναπτυχθεί αρκετές θεωρίες από διάφορες σχολές σκέψης που ασχοληθήκαν με την προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης μερικές από αυτές είναι:

• Η Φιλοσοφική

Κατά την οποία ο άνθρωπος αναγνωρίζεται ως όν υψηλού επιπέδου το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί.

• Η επιστημονική - Δαρβινική

Η οποία με πρώτο τον Δαρβίνο πιστεύει με την θεωρία της εξέλιξης ότι ο άνθρωπος αποτελεί την φυσική εξέλιξη των πιθήκων, έτσι τον θεωρεί ως ένα έλλογο ζώο.

• Η Θεολογική Προσέγγιση

Κατά την οποία το σύνολο των θρησκειών, θεωρούν τον άνθρωπο πλάσμα του θεού πλασμένος «καθ΄ ομοίωση Θεού», με πλήθος εξελεγκτικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων στην αιωνιότητα.

• Ο Μηδενισμός

Ο οποίος θεωρεί την ύπαρξη του ανθρώπου στην Γη ένα τυχαίο γεγονός, και το μόνο που είναι πραγματικότητα είναι ότι βιώνουμε με τις αισθήσεις μας.

Αυτές είναι ένα μόνο δείγμα, που μέχρι στιγμής έχουν διαμορφώσει την υπαρξιακή βάση του συνόλου της ανθρωπότητας.

Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με βασική κουλτούρα αυτή της οικογένειάς μας, με τους γονείς μας διαχειριστές αυτής της κουλτούρας. Μίας κουλτούρας κατά την οποία το ποιο σημαντικό δεν είναι αυτό που μας λένε οι γονείς μας για το θεό και τη φύση των πραγμάτων αλλά μάλλον αυτό που κάνουν, το πώς φέρονται ο ένας στον άλλον, στα αδέρφια μας και πάνω από όλα σε εμάς. (PECK, 2020)

Έτσι η διαμόρφωση της κοσμοθεωρία μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με τη θρησκεία και στην πραγματικότητα το μικρόκοσμο με τον μακρόκοσμο. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι η κοινωνία μας είναι τόσο γεμάτη συγκρούσεις. Έχουμε μια κατάσταση στην οποία τα ανθρώπινα όντα που πρέπει να διαχειριστούν το ένα το άλλο έχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη φύση της πραγματικότητας αλλά καθένας πιστεύει ότι η δική του άποψη είναι η σωστή αφού στηρίζεται στον μικρόκοσμο της προσωπικής του εμπειρίας και των προσωπικών βιωμάτων. (PECK, 2020)

Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι για να διαμορφώσουμε την ορθότερη προσωπική εμπειρία μας απαιτείται η ελευθερία της συνείδησης μας. Συνεπώς για να ανακαλύψουμε την αλήθεια θα πρέπει να ψάξουμε εντός μας αφήνοντας στη άκρη ότι «γνώση» μας έρχεται από έξω, από τους άλλους. (OSHO, 2021)

Έτσι όποιος θέλει να βιώσει την αλήθεια, και επιθυμεί να πλησιάσει το θείο, που θέλει να βιώσει το φως και την αγάπη του θείου θα πρέπει να ελευθερωθεί από όλους τους τύπους των πεποιθήσεων. Η ελευθερία της συνείδησης, η ελευθερία της νοημοσύνης είναι ο πρωταρχικός όρος για την ανακάλυψη της αλήθειας. (OSHO, 2021)

Αν κάποιος έχει πραγματική λαχτάρα για την αλήθεια , δεν θα περιορίζεται από καμία θρησκεία, από κανένα δόγμα και καμία ετικέτα. Θα ψάξει, θα μάθει μόνος του, θα αναζητήσει με όλη του την ενέργεια της ζωής του και είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα βρει την αλήθεια. Εκείνος που συνεχίζει να πιστεύει, όχι μόνο χάνει την ευκαιρία να ζήσει αλλά δεν θα βρει ποτέ την αλήθεια (OSHO, 2021)

Ο δρόμος προς την Πνευματικότητα

Εύλογα θα ρωτούσε κάποιος τι σημαίνει πνευματικότητα ; και πως μπορούμε μέσα από την διαμορφωθείσα υπαρξιακή μας βάση να αναπτύξουμε την πνευματικότητα μας;

Λέγοντας πνευματικότητα αναφερόμαστε για τον κόσμο που φέρνει σε επαφή το άτομο με το άυλο, το υπερβατικό, με όλα αυτά που γνωρίζει ή διαισθάνεται ως θεμελιώδη, ουσιώδη και ταυτόχρονα οικεία, και δικά του.

Η αρχή, το πρώτο μας βήμα για την πνευματικότητα είναι να γνωρίσουμε ποιοι ήμαστε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα του εαυτού μας να αποδεχθούμε ακόμη και τα αρνητικά συναισθήματα μας, να μην φοβόμαστε τίποτα από όλα αυτά, απλά πρέπει να αφεθούμε σε αυτά να τα γνωρίσουμε και να τα αναγνωρίσουμε με πλήρη επίγνωση, όταν αποκτήσουμε πλήρη συνείδηση έχουμε πλήρη συναίσθηση του εαυτού μας το μυαλό μας αδειάζει και παραμένει η αγάπη. (OSHO, 2021)

Γιατί η αγάπη είναι αυτή που θα μας δώσει νόημα στην ζωή μας, η αγάπη είναι ο αληθινός θεός που θα μας βοηθήσει να γίνουμε το άπειρο. Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα γίνουμε ο εαυτός μας θα μάθουμε ποιοι πραγματικά ήμαστε. (OSHO, 2022)

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του δεν θα μπορέσει να αγαπήσει ποτέ κανέναν άλλο, γιατί εάν η αγάπη δεν υψωθεί για τον εαυτό μας δεν μπορεί να ανυψωθεί για κανέναν άλλο, δεδομένου ότι με την αγάπη προς τον εαυτό μας είμαστε πιο χαριτωμένοι, ποιο κομψοί γινόμαστε πιο στοχαστικοί και προσευχόμαστε περισσότερο. Γιατί μέσα από την αγάπη για τον εαυτό μας θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε της δυνατότητές μας, και ακόμη θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι κανείς δεν θα αγαπήσει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του. (OSHO, 2022)

Αλλά τι σημαίνει αγάπη; Αγάπη είναι η βούληση ενός ανθρώπου να ανοιχτεί και να διευρύνει τα όριά του με σκοπό να συμβάλει στην πραγματική ανάπτυξη τη δική του ή ενός άλλου. (PECK, 2020). Η αγάπη δεν είναι απλώς να δίνεις, είναι να δίνεις με σύνεση και επίσης να αρνείσαι με σύνεση, είναι να επενδύσεις με σύνεση και να επικρίνεις με σύνεση. Είναι να διαφωνείς, να προσπαθείς ακόμα και να αντιμετωπίσεις, να ενθαρρύνεις, να σπρώχνεις και να τραβάς, όπως επίσης και να παρηγορείς πάντα με σύνεση. Είναι ηγεσία, πειθαρχία. (PECK, 2020)

Έτσι αν αληθινά αγαπάω κάποιον προφανώς θα ρυθμίσω τη συμπεριφορά μου έτσι ώστε να συμβάλλω όσο το δυνατόν περισσότερο στην πνευματική του ανάπτυξη. Το παραπάνω απαιτεί μόνιμη κριτική σκέψη και διαρκή προσαρμογή θα πρέπει να φερόμαστε στα συναισθήματά μας με σεβασμό να ακούμε και να ανταποκρινόμαστε σε αυτά που μας λένε να τα ενθαρρύνουμε αλλά επίσης να τα οργανώνουμε να τα περιορίζουμε χωρίς να αφήνουμε ποτέ καμιά αμφιβολία ότι αυτά μας ελέγχουν, αυτά στην ουσία είναι πειθαρχία της αγάπης μας.

Απαλλαγμένοι από την λογική μας και δίνοντας βάση στα συναισθήματα και τις αισθήσεις μας μπορούμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι στην πνευματικότητα. Ιδέες και προκαταλήψεις πρέπει να παραμείνουν έξω από τις αποσκευές μας, δεδομένου ότι ο πνευματικός δρόμος είναι ένας δρόμος εσωτερικός όπου τόσο τα βάρη όσο και τα εμπόδια και οι δυσκολίες θα προέρχονται κατά κύριο λόγο από μέσα μας και θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να τα δούμε και να τα αντιμετωπίσουμε. (ΜΠΟΥΚΑΪ, 2014)

Μία πνευματικότητα που θα χαρακτηρίζεται για την «ανθρωπιστική» της χροιά, πέρα από την φυλή, τη θρησκεία, την κουλτούρα, την οικονομική, μορφωτική και κοινωνική κατάσταση, την ανάπτυξη, την πρόοδο, την ευημερία του καθενός. Κατά συνέπεια δεν σημαίνει ότι ο πνευματικός δρόμος θα είναι κοινός για όλους μας, αντίθετα ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ακολουθήσει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο αλλά στο τέλος το σημείο τερματισμού να είναι κοινό.

Με την πνευματικότητα δημιουργούμε ένα δίαυλο επικοινωνίας με τους όλους, με τους υπολοίπους να αποτελούν μέρος του όλου σύμπαντος. Για να γίνουμε και εμείς μέρος του όλου θα πρέπει να δεχόμαστε τους άλλους χωρίς περιορισμό, προκαταλήψεις και να ήμαστε ικανοί να αγαπάμε και να δεχόμαστε να μας αγαπάνε με τον ίδιο τρόπο. (ΜΠΟΥΚΑΪ, 2014)

Έτσι αν θέλουμε να ζήσουμε με ένα τρόπο πνευματικό πρέπει να αποδεχθούμε την πραγματικότητα έτσι όπως είναι και όχι με τον τρόπο όπως μας διαπαιδαγώγησαν, να αρνούμαστε ότι δεν μας αρέσει, ότι δεν μας βολεύει και δεν είναι όπως εμείς θέλουμε.

Θεωρώντας την αγάπη ως απαραίτητο συνοδοιπόρο στο ταξίδι της πνευματικότητας,

στο πνευματικό επίπεδο η παρουσία της αγάπης είναι συνεχής χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς περιορισμούς, εκδηλώνεται αυθόρμητα ανακαλύπτοντας μας την κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων, την ακαταμάχητη και γοητευτική αισθητική του κόσμου που μας περιβάλει και μας οδηγεί χέρι - χέρι στην πραγμάτωση της ύπαρξης. Όπου σε αντίθεση με την φιλία που νιώθουμε για φίλους, συντρόφους κ.α , η αγάπη δεν έχει όρια και εξαιρέσεις, ούτε δίνετε με όρους. Ομοίως και με τον έρωτα η αγάπη δεν συνδέεται με την εξωτερική η εσωτερική κατάσταση του άλλου. Έτσι όταν αγαπάμε αληθινά μπορούμε και ενεργούμε σωστά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες μιας και γνωρίζουμε ότι τόσο οι επιθυμίες όσο και οι ανάγκες των άλλων έχουν την ίδια αξία με τις δικές μας. (ΜΠΟΥΚΑΪ, 2014)

Επομένως ας δώσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας τα μέσα για να πετύχουμε την πνευματική και ψυχική μας ανάπτυξη, ας διδάξουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας πόσο βασικό είναι να αντέχουμε τον πόνο στην αναζήτηση της πνευματικότητας και τι αξία έχει η πνευματικότητα στην ζωή μας, ας διδάξουμε την ανάγκη να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα άμεσα και να βιώνουμε τον πόνο που τα συνοδεύει. (PECK, 2020)

Έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η πνευματική ανάπτυξη είναι η εξέλιξη του ατόμου,

και ο καθένας από εμάς έχει τη δική του τάση να αναπτυχθεί ασκώντας την τάση αυτή πρέπει να πολεμήσει μόνος του τη δική του αντίσταση. Έτσι καθώς εξελισσόμαστε ως άτομα κάνουμε και την κοινωνία μας να εξελιχθεί με ύψιστο στόχο της πνευματικής ανάπτυξης ο άνθρωπος να γίνει ένα με τον θεό είναι να γνωρίζει μαζί με το θεό. (PECK, 2020)

Βιβλιογραφία

OSHO, 2021. Τα 3 βήματα της Αφύπνισης. ΑΘΗΝΑ 2021: ΠΕΔΙΟ.

OSHO, 2022. ΑΓΑΠΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ. s.l.:ΙΒΙΣΚΟΣ.

PECK, M., 2020. Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδευμένος. 16η έκδοση επιμ. s.l.:ΠΕΔΙΟ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Μ. Μ. Κ. Λ., 2019. Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός. ΙΑ έκδοση επιμ. s.l.:Σταμούλη.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Μ. Μ. Κ. Λ., 2020. Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω. 6η έκδοση επιμ. s.l.:Lithos.

ΜΠΟΥΚΑΪ, Χ., 2014. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ V. s.l.:OPERA .